Een van onze lotgenoten stuurde ons het verhaal over een Afrikaanse stam,
waarbij na een sterfgeval het hele dorp in lange rijen aanschuift.
En dit om telkens de nabestaanden opnieuw hun verhaal te laten doen,
letterlijk tot in den treure,
omdat het 'delen' op zich als een belangrijk onderdeel van de rouwverwerking wordt gezien.

Deze site is voor ons ook een vorm van het
'tot in den treure' vertellen wat ons is overkomen.
Soms zeggen mensen:
"Ik weet niet wat ik moet zeggen."
Dat is goed.
En eerlijk.
Voor ons begrijpelijk.
En heel wat liever als ons ontwijken, alles doodzwijgen
of het uitkramen van onzin, dooddoeners en cliché's
Gedachten
We begrijpen nú dat andere mensen niet kúnnen begrijpen wat er met ons is gebeurd.
Daarvoor moet je het meegemaakt hebben.
(En dat gun je je ergste vijand niet)
Daarom denken we dat de contacten met lotgenoten zeer waardevol zullen zijn.
Want zij weten waar we het over hebben.
Nabestaanden hebben geen nieuwe verhalen over hun dierbaren....zoals andere (groot)ouders, families, vrienden en bekenden hebben.
Zij moeten het doen met de herinneringen, oftewel "oude verhalen", maar blijven wel praten over hun (klein)kind....zoals anderen komen met nieuwe gebeurtenissen.....zij niet meer....maar we moeten hun (klein)kind,zus/broer,vriend(in) enz. mee nemen de toekomst in, in harten van velen, in de woorden van hun omgeving.


Christa

(Hoe korter het leven, hoe minder verhalen.
Wij hebben maar 5 maanden om over te vertellen.)
“Onze wereld zal na vandaag niet meer hetzelfde zijn. Er zijn geen woorden voor wat we vandaag hebben meegemaakt. Zoiets lees je alleen in de krant. Nu zitten we er midden in. Het is verschrikkelijk als twee schatten zo uit je leven worden weggerukt. We vragen ons af of het anders zou zijn als we ze door een ziekte of een ongeluk waren verloren. We weten het niet.

Uit ons dagboek.
De eerste dag.
Tranen worden gedroogd
niet voor altijd
maar altijd weer

                                         Manu Keirse
© stichting Verloren Toekomst